Μαμα στο δρομο - Μαμα σε κινδυνο

Μαμά στο δρόμο στην Ελλάδα σημαίνει μαμά σε κίνδυνο, σε απόγνωση, στο περιθώριο. Γιατί δυστυχώς στη χώρα μας το κράτος αλλά και οι πολίτες- οδηγοί θεωρούν, μάλλον, πως οι μαμάδες με τα καρότσια τους δεν έχουν θέση στα πεζοδρόμια. Ή τουλάχιστον αυτό αποδεικνύουν με την στάση τους.

Πόσες φορές ως μαμά δεν έχεις βγει στο δρόμο με το μωρό σου ή και τα υπόλοιπα σου παιδιά, κρατώντας σακούλες από ψώνια και αναγκάζεσαι όχι μια και δύο φορές αλλά ΣΥΝΕΧΩΣ να κατεβαίνεις από το πεζοδρόμιο για να μπορέσεις να συνεχίσεις τον δρόμο σου; Πόσες φορές τα αυτοκίνητα που είναι παράνομα παρκαρισμένα, οι κολόνες, τα δέντρα ή όποια άλλα εμπόδια μπαίνουν μπροστά σου και μετατρέπουν μια ευχάριστη βόλτα σε αγώνα ανάβασης- κατάβασης από το πεζοδρόμιο; Πόσες φορές ήρθες σε αντιπαράθεση με τον οδηγό που πάρκαρε μπροστά σου στο πεζοδρόμιο, και το μόνο που βρήκε να σου πει είναι "Πού να το βάλω;". Είμαι σίγουρη ότι είναι πολλές αυτές οι φορές και ακόμη περισσότερες αυτές που θα ήθελες όχι μόνο να απαντήσεις, αλλά να βγάλεις μια κραυγή θυμού για όλη αυτή την κατάσταση και το μόνο που έκανες τελικά ήταν να γυρίσεις την πλάτη και να φύγεις.

Φωτογραφία από την Λεωφόρο Μαραθώνος στο ύψος της Παλλήνης (02/11/2018)

Και η αλήθεια είναι ότι σε καταλαβαίνω... Γιατί όσες κι αν ήταν οι φορές που εγώ προσωπικά ειδοποίησα τις αρχές για το ζήτημα στην περιοχή μου, οι απαντήσεις που πήρα ούτε με κάλυψαν ούτε φυσικά έλυσαν το πρόβλημα στο ελάχιστο. Ο δήμος με παρέπεμπε στην νομαρχία, η νομαρχία τελικά στην τροχαία ως μονόδρομο. Δηλαδή μόνη λύση όταν δεις σταθμευμένο όχημα πάνω σε διάβαση, σε πεζοδρόμιο ή οπουδήποτε το αφήσει ο ανεύθυνος οδηγός είναι να καλέσεις το 100 και να περιμένεις μέχρι να έρθει το όχημα της τροχαίας. Και τότε μάντεψε: Έχει γυρίσει ο οδηγός  και φυσικά έχει εξαφανιστεί. Ακόμα κι αν έχεις πάρει τα στοιχεία της πινακίδας του, δεν μπορεί να γίνει τίποτα απολύτως, γιατί η τροχαία πρέπει να διαπιστώσει την παράβαση. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Και δικαίως θα με ρωτήσεις τώρα τι έκανα εγώ πριν αποκτήσω παιδί κι αν είχα την ίδια ευαισθησία σε τέτοια θέματα προσβασιμότητας. Και θα σου απαντήσω ειλικρινά. Παρότι η ίδια δεν έχω αυτοκίνητο, έχω βρεθεί σε όχημα της οικογένειας μου που έχει παρκάρει παράνομα πάνω σε πεζοδρόμιο για λίγα λεπτά. Και όντως τότε δεν το σκέφτηκα. Όμως, ποτέ σε σημείο που να αποκλείεται εντελώς η κυκλοφορία των πεζών. Αναρωτιέμαι και πάλι βέβαια, γιατί θα πρέπει να έρθουμε στην θέση εκείνου που κυκλοφορεί με καρότσι, αμαξίδιο, μαγκούρα ή πατερίτσες για να κατανοήσουμε την δυσκολία που αντιμετωπίζει. Τι μας διαφοροποιεί από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες που η κυκλοφορία των πεζών είναι τόσο εύκολη και ευχάριστη;

Εν έτει 2018 αδυνατώ να πιστέψω πως όλη αυτή η οδηγική ανευθυνότητα οφείλεται σε έλλειψη γνώσης της κυκλοφοριακής αγωγής και στοιχειώδους ενημέρωσης. Η απουσία γενικότερης παιδείας και σεβασμού είναι αυτό που εξακολουθεί να απουσιάζει, ενώ επικρατεί η αίσθηση ότι κάποια πράγματα είναι δεδομένα. Τι θα αλλάξει αν μόνο εγώ παρκάρω σε άλλο σημείο και όχι στο πεζοδρόμιο; Ας μπούμε λίγο στην θέση του άλλου και ας ξεκινήσουμε τις αλλαγές πρώτα από εμάς. Πρέπει να θρηνούμε θύματα για να ανοίγουν τα μάτια μας στα προβλήματα;