Μαμά μην έχεις τύψεις!

Πόσες φορές δεν έχω αισθανθεί η ίδια ή έχω μιλήσει με φίλη μου που είναι μαμά και μοιραζόμαστε τις τύψεις που νιώθουμε κάθε φορά για κάτι άλλο. Τι είναι αυτό το συναίσθημα που μας κατακλύζει; Πώς θα απενοχοποιηθούμε για να πάμε παρακάτω;

Παρά το γεγονός ότι υπάρχει και φυσικά εξηγείται επιστημονικά το λεγόμενο "ενοχικό σύνδρομο" των μαμάδων, εγώ δεν θα σταθώ σε αυτό με την ιδιότητα του ψυχολόγου ή του επιστήμονα αλλά της μαμάς που το βιώνει ή το βλέπει γύρω της σε περιπτώσεις οικογενειακές και φιλικές. Μπορώ να πω  ότι ήδη από την αρχή, την εγκυμοσύνη  και τον τοκετό ξεκινούν και οι πιθανές ενοχές μιας μαμάς. Φαίνεται τρελό; Κι όμως. Πολλές νέες μαμάδες που δεν απολαμβάνουν το ίδιο την περίοδο της εγκυμοσύνης τους, ή είχαν τραυματική εμπειρία τοκετού, ή ακόμα δεν δέθηκαν εξ αρχής με το μωρό τους όπως νόμιζαν, έρχονται αντιμέτωπες με περίεργα συναισθήματα. Μπαίνουν στην διαδικασία της σκέψης και της σύγκρισης με άλλες γυναίκες ή με βάση τα στερεότυπα που θέλουν την γυναίκα σε αυτή την περίοδο ευτυχισμένη , χαρούμενη και ολοκληρωμένη και απογοητεύονται όταν απέχουν από αυτό έστω και λίγο. 

Στην πορεία, βέβαια, οι τύψεις αφορούν άλλα θέματα. Τύψεις που πρέπει να γυρίσει η μητέρα γρήγορα πίσω στην δουλειά της, ή ίσως το θέλει κιόλας , τύψεις που χρειάζεται χρόνο για τον εαυτό της και αφήνει σε τρίτο άνθρωπο το παιδί της για κάποια ώρα ή δεν του αφιερώνει τον χρόνο που επιθυμεί μέσα στην ημέρα, τύψεις για όλα. Σίγουρα η εργαζόμενη μητέρα αντιμετωπίζει , ειδικά στην αρχή την απομάκρυνση από το μωρό με μια σχετική δυσκολία, γιατί εκ των πραγμάτων μειώνονται οι ώρες που περνάει μαζί του. Αυτό όμως δεν σημαίνει και ότι μια μαμά που αποφασίζει να μείνει σπίτι, περνάει πιο πολύ ποιοτικό χρόνο με το παιδί της ή ότι η ψυχολογία της είναι τόσο καλή, ώστε να το ευχαριστιέται τελικά στο έπακρο. Το σίγουρο πάντως είναι τελικά πως, ο,τι και να διαλέξει θα θέλει το αντίθετο Όλα είναι θέμα χαρακτήρα, προσωπικότητας και βέβαια αποφάσεων. 

Ακόμα και σε λιγότερο σημαντικά, αν μπορεί κανείς να τα ιεραρχήσει, ζητήματα οι ενοχές δίνουν και παίρνουν. Ο αποκλειστικός θηλασμός και η μετέπειτα  διατροφή του μωρού, το ντύσιμο του, το αν θα πάει στον παιδικό σταθμό από νωρίς , οι όποιες δραστηριότητες κάνει ή δεν κάνει είναι μερικά από τα συνήθη φλέγοντα  θέματα, που απασχολούν και στενοχωρούν πολλές φορές τις μητέρες . Η λίστα φυσικά δεν έχει τέλος. Πάντα θα υπάρχει κάποιος λόγος για μια μαμά να αισθάνεται ενοχές. Γιατί; Μάλλον γιατί επιδιώκει την τελειότητα και δεν έχει βρει την προσωπική της ισορροπία με τον νέο της ρόλο. 

Δεν υπάρχει λόγος για τόση εμμονή με την τελειότητα. Καμιά μαμά δεν περνάει από αξιολόγηση για να πρέπει να έχει τόσες τύψεις και θλίψη όταν κάτι δεν καταφέρνει όπως θα ήθελε. Χωρίς όμως να φτάσουμε και στο άλλο άκρο. Ας εκμεταλλευτούμε τις όποιες ενοχές μας βοηθούν να βελτιωθούμε και να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Αν αποτελούν κίνητρο και όχι τιμωρία τότε κάτι καλό θα βγει στο τέλος!