Γιατι οι μαμαδες ειμαστε τοσο ανταγωνιστικες;

Δεν είχα σκεφτεί ποτέ πως μπορεί να υπάρχει ανταγωνισμός μεταξύ μαμάδων, σε τέτοιο σημείο ώστε να έχει δημιουργηθεί και με συγκεκριμένη ορολογία ως "mommy-shaming". Μέχρι που με την έλευση του μωρού μπήκα και εγώ μέσα σε αυτόν και βρέθηκα στο μάτι του κυκλώνα. Είναι δυνατόν; Ακόμα αναρωτιέμαι. Κι όμως είναι. Και αυτό που διαπιστώνω μετά λύπης είναι ότι οτιδήποτε και να κάνεις θα κριθείς.

Θήλασες λίγο ; είσαι ανεύθυνη και εγωιστρια. Θήλασες πολύ; Είσαι προσκολλημένη στο μωρό και προβληματική. Έδωσες ρυζάλευρο και άλλες συσκευασμένες τροφές ή προσέχεις την διατροφή του μωρού με βιολογικά φρούτα και λαχανικά; Βγάζεις το μωρό βόλτα σε όλες τις καιρικές συνθήκες; Εργάζεσαι ή μένεις με το μωρό στο σπίτι; Το αφήνεις να κλαίει ή ανταποκρίνεσαι αμέσως στο κλάμα του ; Και το μεγάλο κεφάλαιο. Εφαρμόζεις συγκοίμηση ή κοιμάται στην κούνια του; 

Όλα είναι θέματα που απασχολούν και προβληματίζουν την κάθε μητέρα ειδικά αν πρόκειται για το πρώτο της παιδί. Πολλές φορές ακόμα και η ίδια η μητέρα ενεργεί με ένα τρόπο, όχι γιατί απαραίτητα είναι ο πιο σωστός αλλά γιατί στην προκειμένη περίπτωση δεν έχει τις αντοχές, την υπομονή,την θέληση να προσπαθήσει να κάνει το "σωστό".  Μπορεί να έχει επίγνωση ότι η απόφαση που παίρνει την δεδομένη στιγμή δεν είναι η ιδανική αλλά ικανοποιεί κάποια μεγαλύτερη ανάγκη της. Καλύτερη μαμά, για μένα τουλάχιστον, είναι η μαμά που είναι χαρούμενη και ευδιάθετη. Αν κάτι είναι μεν σωστό και πρέπον, αλλά τελικά καταπιέζει πολύ την μητέρα και γίνεται καταναγκαστικό έργο, μόνο καλά αποτελέσματα δεν θα φέρει. 

Γιατί το χειρότερο είναι ότι η κριτική που κάνουμε  βασίζεται σε μια δική μας πεποίθηση, ενώ δεν γνωρίζουμε ακριβώς τις συνθήκες της άλλης οικογένειας. Κανείς δεν ξέρει τι συμβαίνει πίσω από την κλειστή πόρτα ενός σπιτιού, κι όμως έχει γνώμη για το καθετί.  Κανείς δεν είναι εκεί όταν η μαμά αυτή που έκρινε προηγουμένως, τα βράδια κλαίει γιατί δεν μπόρεσε να θηλάσει όσο ήθελε, ή περνάει επιλόχειο κατάθλιψη, ή έχει συζυγικά θέματα που την επηρεάζουν και αποφάσισε τον πρώιμο αποθηλασμό. 

Γιατί,λοιπόν, εμείς οι μαμάδες αντί να είμαστε αλληλέγγυες, κρίνουμε  η μία την άλλη χωρίς όριο; Ποιος μας δίνει αυτό το δικαίωμα; Μήπως ο μόνος λόγος είναι για να φανούμε καλύτερες και να καλύψουμε δικές μας αδυναμίες; Αφού όλες συμφωνούμε ότι το τελευταίο πράγμα που χρειάζεσαι όταν γίνεσαι μαμά είναι να σε κρίνουν για τις ικανότητες σου και τον τρόπο που μεγαλώνεις το παιδί σου. Άλλωστε ο μεγαλύτερος κριτής είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. 

Είναι αυτός που σε γεμίζει τύψεις όταν δεν έκανες όσα ήθελες μέσα στην ημέρα για το παιδί σου, ή του φώναξες και το μετάνιωσες, ή οτιδποτε άλλο. Οπότε ένας τρόπος μόνο υπάρχει για να μην σε επηρεάζει η κριτική από όπου κι αν προέρχεται. Να διαβάζεις το μαγικό βλέμμα αυτό του μωρού σου που σε διαβεβαιώνει καθημερινά ότι σε αγαπάει και είσαι η καλύτερη μαμά!