Λίγες σκέψεις για το άνοιγμα των σχολείων

Το βασικότερο θέμα συζήτησης των τελευταίων ημερών μεταξύ όλων των γονιών ήταν το άνοιγμα των σχολείων. Δεν θέλω καθόλου να θίξω το αν συμφωνώ προσωπικά ή όχι με το άνοιγμα αυτό, ούτε και να κρίνω τους φόβους και τις ανησυχίες κανενός από τις δύο πλευρές. Δεν είναι ο στόχος μου άλλωστε αυτός. Θέλω μόνο να μοιραστώ μερικές σκέψεις μου που νομίζω θα βρουν πολλούς από εσάς σύμφωνους...

Νιώθω λοιπόν από την αρχή αυτής της πανδημίας, από την πρώτη κιόλας καραντίνα, ότι τα παιδιά ανεξαρτήτως ηλικίας ήταν και είναι ακόμα ο "άμαχος πληθυσμός", αν μου επιτρέπεται η έκφραση. Όλες οι αποφάσεις που λαμβάνονται φυσικά ερήμην τους, τα επηρεάζει άμεσα. Έχουν μπει σε έναν συνεχόμενο εγκλεισμό και γίνονται αποδέκτες άγχους, ανησυχίας ή και θυμού για κάποιες καταστάσεις. 

Τα παιδιά μικρότερης ηλικίας δεν γνωρίζουν, δεν κατανοούν τον λόγο που συμβαίνει όλο αυτό στη ζωή τους και δεν εκφράζουν τα συναισθήματα τους, όπως οι μεγαλύτεροι. Έχοντας αποκοπεί από τους συνομηλίκους τους, από το σχολείο τους, την ανεμελιά της παιδικής χαράς που βλέπουν καθημερινά με λουκέτα κλειδωμένη δεν εκτονώνουν πουθενά την ενέργεια τους και την ανάγκη τους για κοινωνικοποίηση. Τα μεγαλύτερα παιδιά μετά από πολλές δυσκολίες στον αγώνα της τηλεκπαίδευσης κατάφεραν να συνεχίσουν έστω με αυτό τον τρόπο την σχολική τους πορεία. Όμως, και αυτά τα παιδιά δεν γνωρίζουν πώς θα συνεχιστεί η χρονιά, τι αξιολόγηση θα υπάρχει, πότε θα επιστρέψουν στην κανονικότητά τους. 

Είναι μια χρονική στιγμή που θα έπρεπε όλοι οι γονείς να είναι ενωμένοι με έναν βασικό σκοπό και μια απαίτηση. Οποιαδήποτε γνώμη κι αν έχει ο καθένας από εμάς για τα μέτρα, θα έπρεπε στο θέμα των παιδιών και των σχολείων να ζητάμε κάτι πολύ βασικό: συνέπεια και σταθερότητα των αποφάσεων. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα για αυτές τις τρυφερές ηλικίες από την ανασφάλεια και τις διαρκείς αλλαγές. Δεν γίνεται να λαμβάνονται αποφάσεις βιαστικά, να έρχονται πληροφορίες για κλείσιμο των σχολείων ενώ ακόμα δεν έχουν περάσει την πόρτα τους τα παιδιά σήμερα. 

Όλοι οι γονείς συμφωνούμε ότι τα παιδιά όλων των ηλικιών βιώνουν ήδη αρκετή πίεση ενώ έχουν κάνει αλματώδη βήματα προσαρμογής σε όλες τις αλλαγές που τους επιβλήθηκαν μέχρι σήμερα. Ας τα σεβαστούμε όλοι κάποια στιγμή, ας τα στηρίξουμε. Είναι δικαίωμά τους.