Αχ αυτή η αδιακρισία...

Έχουμε ένα κακό, μεταξύ άλλων, ως λαός. Είμαστε ανυπόμονοι και αδιάκριτοι. Βλέπουμε ένα ζευγάρι αγαπημένο, αμέσως έρχεται η ερώτηση : "Πότε θα παντρευτείτε"; . Παντρεύονται τελικά και μετά από κάποιο διάστημα έρχεται η δεύτερη ερώτηση κόλαφος :" Πότε θα κάνετε ένα παιδί;". Και οι αδιάκριτες ερωτήσεις δεν σταματούν ποτέ.

Έχουμε σκεφτεί ποτέ σε τι εξυπηρετεί αυτή μας η αδιακρισία; Ποιον ωφελεί και γιατί να φέρουμε σε δύσκολη θέση έναν άνθρωπο ή ένα ζευγάρι; Έχουμε σκεφτεί ότι αυτή μας η ερώτηση πολλές φορές δεν έχει συγκεκριμένη απάντηση ή ακόμα κι αν έχει, δεν αφορά κανέναν άλλο πέρα από το ίδιο το ζευγάρι; Νομίζω όλοι πια γνωρίζουμε ότι ακόμα κι αν ένα ζευγάρι προσπαθεί να κάνει ένα παιδί δεν είναι πάντα όλα εύκολα. Δεν είναι παραγγελία ενός ρούχου, αλλά ένα μικρό θαύμα που συμβαίνει για τον καθένα όταν είναι η κατάλληλη στιγμή ή μπορεί να μην συμβεί και ποτέ. Αυτό άραγε το σκεφτόμαστε όταν στεκόμαστε μπροστά στη γυναίκα που προσπαθεί για μήνες ή και χρόνια να ζήσει αυτό το θαύμα αλλά δεν μπορεί; Που βιώνει παλίνδρομες κυήσεις και αποβολές και έχει μια πολύ εύθραυστη ψυχολογία; Που παλεύει με το θέλω, το άγχος και το ίδιο της το σώμα, με τις αλλαγές ορμονικές ή μη, για να τα καταφέρει;

Όμως ακόμα και όταν δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα γονιμότητας υπάρχει πάντα και η περίπτωση να μην επιθυμεί ένα ζευγάρι, ή ο ένας από τους δύο ένα παιδί. Πρόσφατα άκουσα από έναν άνθρωπο έξυπνο, μορφωμένο και μάλιστα ιερωμένο μια γνώμη, που αρχικά με άφησε άναυδη αλλά τελικά σύμφωνη. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι για οικογένεια και παιδιά. Για να κάνεις παιδιά και ειδικά μεγάλη οικογένεια πρέπει να το αγαπάς, να σου αρέσει να περνάς χρόνο μαζί τους, να σε ευχαριστεί πολύ για να έχεις και την υπομονή να ανταπεξέλθεις, να ρίξεις τον εγωισμό σου και να γίνεις ένα με αυτά. 

Ας τα έχουμε όλα αυτά στο πίσω μέρος του μυαλού την επόμενη φορά που θα βρεθούμε με αυτούς τους φίλους μας που παντρεύτηκαν πρόσφατα ή έκαναν το πρώτο τους παιδί κι ας αφήσουμε τις αδιάκριτες ερωτήσεις. Μπορεί η πρόθεση μας να είναι καλή αλλά τελικά το μόνο που καταφέρνουμε είναι να προκαλούμε αμηχανία, άγχος ή και μελαγχολία σε αυτούς τους ανθρώπους απέναντι μας. Ας τους αφήσουμε να μας μιλήσουν εκείνοι αν και όποτε θέλουν για τις επιθυμίες τους και ας είμαστε δίπλα να τους στηρίζουμε!