ΠΑΛΙΝΔΡΟΜΗ ΚΥΗΣΗ: ΑΥΤΟΣ Ο ΕΧΘΡΟΣ

"Misscarriage" by Sarah Wilkins

Μπορεί να είναι συχνό φαινόμενο και να αφορά πλέον το 25% των κυήσεων, μπορεί να αποτελεί πρόληψη της ίδιας της φύσης σε περιπτώσεις που εντοπίζονται σοβαρά προβλήματα στο έμβρυο, όμως δεν παύει να είναι ένας μικρός, πρόωρος θάνατος για μια γυναίκα που προσπαθεί να γίνει μητέρα.

Τι άραγε νιώθει αυτή η γυναίκα όταν, ενώ σε έναν υπέρηχο βλέπει το "μωρό" της, ακούει ενδεχομένως και την καρδιά του για πρώτη φορά και μετά από μερικές μέρες ή εβδομάδες παύει να βλέπει αυτή την εικόνα ή να ακούει αυτόν τον μαγικό ήχο; Πώς αντιδρά στο άκουσμα του γιατρού, που της επιβεβαιώνει τον χειρότερο φόβο της και την ενημερώνει πως η εγκυμοσύνη της έχει σταματήσει; Μπορεί να είναι νωρίς, καθώς στις περισσότερες περιπτώσεις οι αποβολές συμβαίνουν στο πρώτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης και μάλιστα τις πρώτες εβδομάδες, αλλά μια γυναίκα αρχίζει να ονειρεύεται την μητρότητα από την στιγμή που διαπιστώνει ότι είναι έγκυος. Από το πρώτο εκείνο λεπτό της ευτυχίας της. Χωρίς να το επιδιώκει, χωρίς καν να το καταλαβαίνει κοιτάζει πιο μπροστά, αγωνιά να αποκτήσει το μωρό της , να το κρατήσει στην αγκαλιά. Τι γίνεται όταν μένει με άδεια τα χέρια;

Μετά έρχεται η στιγμή της απόξεσης , δηλαδή της αφαίρεσης του κυήματος από την μήτρα, σε όσες περιπτώσεις κρίνεται απαραίτητο. Αυτή η άχαρη επέμβαση που μπαίνει η γυναίκα στο μαιευτήριο έγκυος και βγαίνει μόνη, άδεια από συναισθήματα, βέβαιη πια ότι όλα έχουν τελειώσει. Στο ίδιο μαιευτήριο που κυριαρχεί η χαρά και τα γέλια, υπάρχει κάπου και η απογοήτευση, η λύπη, η μελαγχολία, το άγχος αν θα μπορέσει και αυτή η γυναίκα να βρεθεί μια μέρα σε ένα δωμάτιο γεμάτο μπαλόνια και λουλούδια μαζί με το μωρό της. Υπάρχει θυμός, άρνηση, απελπισία και ένα μεγάλο γιατί που πλανιέται σαν σύννεφο πάνω από το κεφάλι της, σαν εφιάλτης να την κυνηγά μέχρι να καταλαγιάσει ο πόνος.

Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο, ακόμα κι αν εκείνη την στιγμή την δύσκολη δεν θέλουμε ή δεν μπορούμε να τον αναγνωρίσουμε. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσπαθήσουμε να το αφήσουμε πίσω μας, να μην τα παρατήσουμε, να φροντίσουμε τον εαυτό μας λίγο περισσότερο και να μην φοβόμαστε να μιλάμε στα αγαπημένα μας πρόσωπα για αυτό. Έτσι το ξορκίζουμε , μοιραζόμαστε το βάρος, ξαλαφρώνουμε το μυαλό μας από τις πολλές σκέψεις. Δεν είναι ούτε κακό, ούτε ντροπή. Είναι απλά ένα θέμα ταμπού που βασανίζει πολλές γυναίκες εκεί έξω. Ας δώσουμε δύναμη η μία στην άλλη. Και το όνειρο θα βγει κάποια στιγμή αληθινό.